Þakklæti

Stundum gengur allt á afturfótunum hjá manni. Símum er stolið. Veski týnast. Tölvur fá vírusa og óskipulagðar flugferðir af hjólum valda manni sársauka. Stundum gerist þetta allt á nokkrum dögum og maður getur ekki annað en að veltast um í sjálfsvorkunn og eymd. Þá er gott að setja hlutina í samhengi. Muna eftir félögum sem nú fara ferða sinna í hjólastól og vinum sem misstu meira en maður getur ímyndað sér. Svo ekki sé minnst á alla þá sem hafa ekki notið þeirra forréttinda að fæðast í landi þar sem ofgnótt er af öllu og hallæri í efnahagsmálum þýðir að leggja verði bíl númer tvö á heimilinu.

2008 er búið að vera gott ár. Síðasta vika hefði mátt vera betri en glóðuraugað er á undanhaldi og hreyfigeta handleggsins verður meiri með hverjum deginum. Það er hægt að kaupa nýja síma og maður verður að halda í vonina að fólk sé heiðarlegt og skili stúdentaskírteinum og strætókortum. Á 9 mánuðum heimsótti ég 8 lönd í 5 ferðum og hitti ótrúlegt fólk sem breytti lífi mínu. Ég er ekki með bílalán í erlendri mynt og á ekki kall sem er að halda fram hjá mér eða langveik börn.  Lífið er gott og ég er þakklát.

TÆLAND JANÚAR-FEBRÚAR

Konungshöllin í Bangkok

Tuk Tuk bílstjórinn sem bjargaði lífi mínu

Ástralar á fílsbaki

Bakpokaferðalangar í Chiang Mai

Strandlíf á Koh Lanta

LAOS JANÚAR

Mekong

Himnaríki á jörðu

Vang Vieng

KAMBÓDÍA FEBRÚAR

Þar sem ekki eru tveir bílar á heimili

Bayon hofið í Angkor Wat

Sætir litlir kambódískir krakkar

SPÁNN FEBRÚAR

Salamanca mi vida, mi corazón

La Casa De Las Conchas

Plaza Mayor Madrid

DANMÖRK MAÍ

Sólskinsdagur í Köben

Nyhavn

GRÆNLAND JÚNÍ

Kulusuk

Hressandi að komast í smá snjó

Trommudans

ENGLAND ÁGÚST

Muse

Wow, look at you now, Flowers in the window,Its such a lovely day,
And Im glad that you feel the same

KANADA ÁGÚST

Montréal

Nálægt Lanchine Rapids

Toronto

Þegar að ég verð gömul kona kem ég til með að líta tilbaka og segja fólki að 2008 hafi verið eitt besta ár lífs míns. Þrátt fyrir glóðurauga og týnd veski.

Toronto

Montréal

Kanada

Ég er núna í Toronto eftir að hafa eytt yndislegum tíma í Montréal með nýjum vinum og gömlum. Ég sit í Lobby-inu á rándýra hótelinu sem ég er að gista á (frítt auðvitað, myndi ALDREI borga fyrir þetta sjálf) og fylgist með töskuberum burðast með annara manna farangur á gylltum vögnum sem renna mjúklega eftir bónuðu marmaragólfinu. Toronto hefur ekki sama sjarma og Montréal en búðirnar eru góðar og gærkvöldinu eyddi ég á frægasta pöbb borgarinnar þar sem boðið er upp á lifandi tónlist alla daga vikunar og hljómsveitir eins og Rolling Stones dúkka stundum upp á svið án þess að tilkynna komu sína og spila frí gigg. Ég hefði auðveldlega geta eytt fleiri dögum í Montréal en er samt glöð að hafa dröslast hingað í rútunni því hér er líka gott að vera. Ég tilkynni það hér með að ég ELSKA Kanada!

Meira síðar þegar að ég er ekki á leiðinni út á djammið á Miðvikudegi með hressu fólki sem ég þekki sama og ekkert.

Frá London til Montreal

Í morgun vaknaði ég enn hálfpirruð eftir að hafa talað við spænska kjánann sem ég var einu sinni skotin í og er að reyna að gleyma á msn í gærkvöldi. Við ætlum að hittast í London í næstu viku og fara saman á tónlistarhátíð þar sem meirihlutin af böndunum gætu flokkast sem árás á saklaus eyru þeirra sem eru neyddir til að hlýða á. Þetta er allt saman eitthvað svo mikið vesen fyrir utan það að sofa í tjaldi og drekka bjór með einhverjum sem maður var einu sinni skotinn í og er að reyna að gleyma er bara ávísun á vandræði. Til að bæta gráu ofan á svart ætlum við að eyða síðusta daginum í London með Ástralanum sem ég var að hitta (lesist: kyssa) á meðan ég var að lúlla hjá fyrrnefndum Spánverja sem seinna urðu svo vinir eftir að hafa hisst heima hjá mér ein áramótin. Það má vera að ég sé tepra en mér finnst þetta þríeyki sjúkt. Ég kom mér þó í þetta sjálf og skal dúsa í pytti lauslæti míns eins lengi og við öll höfum geð á að vera vinir.

Aftur að morgninum. Ég sá auglýsingu í Fréttablaðinu um ódýr fargjöld til Montreal í Kanada eftir tvær vikur og áður en ég gat hugsað mig nógu lengi um til að uppgötva hversu ótrúlega asnaleg hugmynd þetta væri var ég búin að kaupa miðann. Klukkutíma seinna var ég búin að hafa samband við kunningjakonu mína í Toronto, kaupa rútumiða þangað og fá frí í vinnunni. Ég er enn að reyna að fara yfir atburði dagsins og hef enn ekki komist að því hvernig ég fór úr því að vera pirruð yfir í Englandsför yfir í að vera að fara til Kanada. Þetta kallar maður, að ég held, að vera hvatvís.